Vladas Braziūnas

za brata-wiatr, za powietrze i chmurę za pogodę i za niepogody za to, że mnie zadziwiasz za to, że nadal umiem i nadal chcę być zdziwiony za to, że gdy ciało mdłe, coś się nawinie pod rękę za to, że gdy truchleje duch, coś wpadnie w oko zatocz się, hulajże hulaj, nim zachrypnie pieśń potem tylko charkot i chwytanie tchu potem tylko nagi niezdarny ornament choroby tylko długie sine żmije płowiejące sploty słów tylko długie zmierzchy, już przyszło wezwanie bez chochlika, iskry, wieczoru bez blasku i splendoru bez mrugającej gwiazdy bez tej bajki, że mały w gromadzie wiosna i jesień tarnieją w oddali chrzęści powietrze dzwonią trójkąty żurawi cicho, prawie bezdźwięcznie milczenie mgieł, milczenie mgły szare godziny, szare dnie nareszcie noc, po nocy świt i ja, odkrztuszony tu przez śmierć