noce są ogromne

Vladas Braziūnas

Przełożyła z litewskiego Izabela Korybut-Daszkiewicz

trois pensées musicales 1 zakwitły nocą twe brązowe piersi a sprzyjający nam soczysty sierpień zsyła szlachetny dar jasnowidzenia musimy być – mierzymy westchnienia jesteśmy odą dla niestałych ust i dla jabłoni, dla mgły w dolinie w którą powoli, ociężała, wchodzisz tuż za słowikiem, zanurzona w śpiew jeszcze nie ranek, kiełkujący ogień i żyły liści, i białe pnie drzew Najdelikatniejsza! obejmij kolana miłości mały szary talizmanie nikt cię nie słyszy, siedź tu i płacz i czekaj, aż się rozleje vox d’enfant pod moimi palcami, ogromna noc dla tej ostatniej, Boże mój, ofiary 2 mrugał majeranek, dymem pachniało lemiesz w ciemności o czaszkę uderzył naprężamy się i wchodzi moje ciało w twoją noc, u nocy wybrzeży świecą błędne ogniki, niesiona przez fale bieleć będzie jak szkielet w twym pokoju tratwa tych, co w noc czarną odpływali i noc czarna wyjrzy z oczodołów lecz ty widzisz już zbawienne światło w uduchowionych twarzach nietoperzy i tymczasowość możesz zmierzyć łatwo: ogień pożarów, echa złych przeżyć... a kiedy liczę, jesteśmy tylko dwoje my i ołtarza nadtłuczony brzeg – chwila, co woła o jasnowidzenie Najdelikatniejsza! obejmij mnie obejmij i ogrzej, drewnieją białe ręce korę zwilżyj w płomieniach, co tak giętkie są i Boga ślepego przygarnij do serca pieśnią świętą chantant dans la coupole 3 miłości mały szary talizmanie wieczorem smyczki mietlic grają koncert do słów Verlaine’a, w leśnych dzwonkach tonie złotej poręby równy przedziałek cicho szeleszczą ogniste wrzosy ponad lasami, a głowa obłoku płonie, jak gdyby wszystko pamiętała: pancerz na piersi, krwią zbroczona klatka oddziela naszą wolność i niewolę jaskółka brzegówka (swoją zimną łapką) już zdążyła zerwać twój brązowy owoc a w pustyni miasta praw nie mamy żadnych i już nie wiadomo, kto za kim jest, kto przeciwko komu i tylko we śnie jakaś inna ręka twoje płatki łagodnie rozchyli i na moment dziwnie się odemkną tajne światy - ratunek dla mej liry Najdelikatniejsza! gorączkę mierzy nam kwitnąca ręka, przytula i na piersi kładzie opatrunek i herbatą poi nas z piołunem Najdelikatniejsza! już nie słyszę co bredzi zwariowany drozd o świcie gwiazdami sypiąc w ten najsłodszy sen i ostatnią kroplę je vous aime na wierzchołku naszym nadłamanym zapalając

Rudamina, 1978

Vladas Braziūnas

naktys yra didelės

trois pensées musicales 1 pražysta naktį rusvos tavo krūtys ir įtaikus aliejinis rugpjūtis užlieja mus kilniom aiškiaregystėm mes būtini – atodūsio matmuo ir odė mūsų permainingom lūpom ir sodo obeliai, pakalnių ūkui į jį lėtai apsunkusi žengi paskui lakštingalą, giesmėn įbridus ne rytas dar, sudygusi ugnis ir lapų gyslos, ir balti kamienai Švelnioji mano! apkabink kelius mažyti pilkas meilės talismane tyloj negirdimas, sėdėk ir verk ir vilkis, kol ištrykš voix d'enfant po mano pirštais, didelė naktis šiai paskutinei, Dieve, atnašystei
2 garavo smalkės, merkėsi mairūnai noragas kaukolę užgavo tamsoje mes įtempti, ir smelkias mano kūnas į tavo naktį, švyti naktyje nakties žaltvykslės, vandenų išplautas boluos kaip griaučiai tavo kambariuos juodon naktin išplaukusiųjų plaustas juoda naktis akiduobėm žioruos bet tu regi, kaip išganingai švyti dvasingieji šikšnosparnių veidai ir išmanai tą laikinumo dydį: gaisrų ugnis, o, nuoskriaudų aidai... kai suskaičiuoju, liekame vien mudu ir aukuro nuskilusi briauna – aiškiaregystės šaukianti minutė Švelnioji mano! apkabink mane sušildyki, medėja baltos rankos suvilgyk žievę aptakioj liepsnoj ir aklą Dievą prie širdies prilenki šventa giesme chantant dans la coupole
3 mažyti pilkas meilės talismane smuikuoja smilga vakaro verlenas ir skęsta lūpažiedžių patale auksinio sklastymo tiesiausia biržė ir tyliai plasta ugniaspalviai viržiai viršum šilų, o debesio galva kūrenas tarsi nieko nepamiršus: krūtinės šarvas, kruvina ląsta dalija mūsų laisvę ir nelaisvę kregždė urvinė (jos ranka šalta) jau nusiskynė rusvą tavo vaisių o miesto skruzdėlyne mes beteisiai ir nežinia jau, kas už ką ir kas prieš ką tiktai sapne visai kita ranka tavuosius žiedlapius atskleidžia tylai ir pamatau su nuostaba slapta pasaulį, išganingą mano lyrai: Švelnioji mano! žydinti ranka mus apkabina ir matuoja karštį ir ant krūtinės užvynioja tvarstį ir girdo mus pelynų arbata Švelnioji mano! aš jau negirdžiu aušroj ką klieda amalinis strazdas lytėjimus užliedamas žvaigždėm ir paskutinį lašą je vous aime viršūnėj mūsų palaužtoj uždegdamas

Rudamina, 1978-ųjų lapkritis–gruodis

Braziūnas Vladas. Slenka žaibas: Eilėraščiai. – Vilnius: Vaga, 1983. – P. 42–44;
Braziunas, Vladas. veľke sú noci = grandes sont les nuits = naktys yra didelės / Výber zostavila a zredigovala Miroslava Vallová; z francúzštiny preložil S. Vallo [p. 33–35]; traduit du lituanien par Asta Uosytė-Būčienė et Marc Fontana [p. 36–38]. – Bratislava: Edícia Viachlasne Literárne informačné centrum, 2006. – P. 33–41;
http://www.lyrikline.org/index.php?id=162&L=1&author=vb02&sh... (eilėraštį skaito autorius);
Poezijos kalbos kraštovaizdžiai = Sprachlandschaften der Poesie = Абсягi паэзii / European Borderlands. – Vilnius–Minsk: European Borderlands, 2009. – P. 26–27.