Vladas Braziūnas

za brata-wiatr, za powietrze i chmurę za pogodę i za niepogody za to, że mnie zadziwiasz za to, że nadal umiem i nadal chcę być zdziwiony za to, że gdy ciało mdłe, coś się nawinie pod rękę za to, że gdy truchleje duch, coś wpadnie w oko zatocz się, hulajże hulaj, nim zachrypnie pieśń potem tylko charkot i chwytanie tchu potem tylko nagi niezdarny ornament choroby tylko długie sine żmije płowiejące sploty słów tylko długie zmierzchy, już przyszło wezwanie bez chochlika, iskry, wieczoru bez blasku i splendoru bez mrugającej gwiazdy bez tej bajki, że mały w gromadzie wiosna i jesień tarnieją w oddali chrzęści powietrze dzwonią trójkąty żurawi cicho, prawie bezdźwięcznie milczenie mgieł, milczenie mgły szare godziny, szare dnie nareszcie noc, po nocy świt i ja, odkrztuszony tu przez śmierć

jasna noc, delikatna i ciepła jak twoich ud wewnętrzna strona prześnisz ten ranek, w południe wstaniesz, a nocą senną znów będziesz ze mną, pół na pół, za oknem wiatr dmucha, głucho, za oknem mrozu zimne dłonie obejmują białą skórę jabłoni, gdzie okiem sięgnąć sad pusty, wieszają białe bialutkie chusty prześcieradeł umarłe matki, powolne i ciężkie, coraz rzadziej śnią nam się ich kwieciste suknie, szeleszczące na śniegu łagodna moja, delikatna, przywracasz mi siebie, słabego, czystego

trois pensées musicales 1 zakwitły nocą twe brązowe piersi a sprzyjający nam soczysty sierpień zsyła szlachetny dar jasnowidzenia musimy być – mierzymy westchnienia jesteśmy odą dla niestałych ust i dla jabłoni, dla mgły w dolinie w którą powoli, ociężała, wchodzisz tuż za słowikiem, zanurzona w śpiew jeszcze nie ranek, kiełkujący ogień i żyły liści, i białe pnie drzew Najdelikatniejsza! obejmij kolana miłości mały szary talizmanie nikt cię nie słyszy, siedź tu i płacz i czekaj, aż się rozleje vox d’enfant pod moimi palcami, ogromna noc dla tej ostatniej, Boże mój, ofiary 2 mrugał majeranek, dymem pachniało lemiesz w ciemności o czaszkę uderzył naprężamy się i wchodzi moje ciało w twoją noc, u nocy wybrzeży świecą błędne ogniki, niesiona przez fale bieleć będzie jak szkielet w twym pokoju tratwa tych, co w noc czarną odpływali i noc czarna wyjrzy z oczodołów lecz ty widzisz już zbawienne światło w uduchowionych twarzach nietoperzy i tymczasowość możesz zmierzyć łatwo: ogień pożarów, echa złych przeżyć... a kiedy liczę, jesteśmy tylko dwoje my i ołtarza nadtłuczony brzeg – chwila, co woła o jasnowidzenie Najdelikatniejsza! obejmij mnie obejmij i ogrzej, drewnieją białe ręce korę zwilżyj w płomieniach, co tak giętkie są i Boga ślepego przygarnij do serca pieśnią świętą chantant dans la coupole 3 miłości mały szary talizmanie wieczorem smyczki mietlic grają koncert do słów Verlaine’a, w leśnych dzwonkach tonie złotej poręby równy przedziałek cicho szeleszczą ogniste wrzosy ponad lasami, a głowa obłoku płonie, jak gdyby wszystko pamiętała: pancerz na piersi, krwią zbroczona klatka oddziela naszą wolność i niewolę jaskółka brzegówka (swoją zimną łapką) już zdążyła zerwać twój brązowy owoc a w pustyni miasta praw nie mamy żadnych i już nie wiadomo, kto za kim jest, kto przeciwko komu i tylko we śnie jakaś inna ręka twoje płatki łagodnie rozchyli i na moment dziwnie się odemkną tajne światy - ratunek dla mej liry Najdelikatniejsza! gorączkę mierzy nam kwitnąca ręka, przytula i na piersi kładzie opatrunek i herbatą poi nas z piołunem Najdelikatniejsza! już nie słyszę co bredzi zwariowany drozd o świcie gwiazdami sypiąc w ten najsłodszy sen i ostatnią kroplę je vous aime na wierzchołku naszym nadłamanym zapalając

zwietrzył cię zwierz ciszy nieprzenikniony i dziki nie do oswojenia twardy, a nie głaz ryczy, a nie lew dobry, a nie ojciec wrzesień twojego serca

tyś jest prawicą ojca rzek w gipsie nabrzeży jak po bitwie słodkie łzy miasta, gorzki śmiech w twych żyłach krążą nieuchwytnie sośniny czar, żelazna czarna woda – kanalizacji i ścieków osłoda tyś wszechwiedząca, rozkwitasz przed nami wszechtęczowymi miejskimi prawdami aut nawałnica już kołysze mostem most jęczy, ale nie śmie powstać przeciwko nam, posłuszny naszym planom w nas pokładając nadzieje nietrwałe składasz w ofierze Wilnu swoją falę ono oddycha za ciebie – i za nas

Śnieg pada, mróz mrozi – aż świeci biało niebiało w zamieci wokół góry zamkowej wilk ze snu podnosi głowę – ślad jego na Wilczej Łapie, siwa sierść Boufałłówkę ozdabia reflektory pieszczą grzbiet zjeżony pusta zbroja zadzwoni pokrzyżackiego ducha zbudź się tej nocy tej z ufnością i wiarą, porozmawiaj z sikorą z dziupli u Bernardynów wierz, że starówki uliczki to jarzące się świeczki i w magiczne widzenie dziecięcych oczu: z Doliny Swintoroga zaczarowany jeleń na rogach podniósł me Wilno wysoko na siedmiu wzgórzach

Lesi Ukraince wsłuchujcie się w tego, który drży przy najmniejszym dźwięku idźcie tuż za nim, bądźcie spokojni i czujni mówiliśmy – a o czym? o przeźroczystym miodzie akacji o cichych godzinach znoju i wypoczynku o miarach, co ciągle nieskończoność dzielą dzielić próbują, ale na nic, bo jak wyłowić morze z kropli lub kranu, ze zroszonego kawałka słoniny z lekkiego wiatru, wietrzyka, a tchnienie – czym da się zmierzyć? może o nim mówiliśmy? czas był już odwilżą czas rozkwitał, śniegiem sypał, długich nie zapowiadał lat, milczał o chorobach smażył konfitury, czytał, tłumaczył wiersze, kości leczyć z gruźlicy jechał do Druskiennik, a sól przywiózł z sobą do Lwowa, sama się skrystalizowała w klasykę sól – w ukochane miasto, podobne do Wilna, z mnóstwem wzgórz i narzeczy, i narodów, co przez miasto płyną każdy sobie, czasem we mgle błądzą, czasem w skwarze żeglują, rozmarzone, kwitną niszczeją, czasem się w żrącą rosę zmieniają, nawet nie rozróżnisz sól to czy ług z pękających odcisków osiadł na moich dziurawych kościach i włosach, w szron się zamienił, romantycznie mówiąc, a tak zwyczajnie – w siwiznę, w narośl na małym palcu, w garb Gabrieli Bitė, więc i tak - w przeźroczysty miód akacji