Į pradžią

Vladas Braziūnas


Vertė / Translated by / Traduit par Meri Šalvašvili

* * *


ლუდხანის კართან დგას მენდელსონი – ვით მარტოხელა ობოლი ცრემლი; გამოგონებულ მთვარის სურათებს ვიღაც უჩინრად ლოცავს თუ წყევლის. ღამისეული მოგონებებით გასრიალდება ელვა – ბაგეზე, ვფიქრობ ბავშვებზე... საფეთქლის მიღმა გაოგნებული დავძრწი, დაგეძებ. პირველი ბავშვი შენ გგავდა, კარგო. როგორც წვეთს-წვეთი, ფოთოლს-ფოთოლი, ნუ გამახსენებ, წამს უნუგეშოს – სიკვდილის ამბავს, ცრემლით მოყოლილს. სავსე მთვარეთა სხივით დაზაფრულს, ნუ მომაგონებ საშიშ ჭრილობას, სიზმრების მიღმა ახსნილ სახეებს, დამსხვრეულ სარკის გულახდილობას. აღარსად მოჩანს უკვე მწვერვალნი, ო, ღმერთო ჩემო, ზღვებიც გაქვავდნენ. დამსკდარან ირგვლივ ღვთიური მთანი, ვერ მოვიტანე დოქი აქამდე – რომ შენი ხელით შემესვა წყალი, მეხილა შუქი შენი სხეულის, გაიყოლიე მდინარისაკენ, ნაწნავთ სინაზე და განძეული. ჩემს მუხლთ წინარე გამოიტირე ჩემი ცოდვა და ჩემი სიცრუე, სირცხვილის ცელი მიცელავს ფეხებს – დანაპირები ვერ შეგისრულე. უხმოდ გასცურე ამ ზღვათა მიღმა, ელავ, ანათებ მზის ბრწყინვალებით, შიშველ სხეულზე ვით ანაბეჭდი – ცხელი აგვისტოს მოჩანს თვალები. აქვე ბაზარში გიყიდი ჩიტებს, რომელსაც ძალუძს ფრთები აღმართოს. აქ ყოველივეს მოძებნი, რაც გსურს, უნაპიროდ და უმისამართოდ. აქ არის ლუდი, კოვზი, სასწორი და ქალბატონი იხვების წყება, ღმერთო, შენია ეს სილამაზე, და ჯადოსნური თავდავიწყება. ოღონდ ნუ მომკლავ, ღმერთო, იოლად გრძნობის გარეშე უმტკივნეულოდ, როს ჩავიხუტებ ლოტოსის ყვავილს დამემშვიდობე მაშინ, სხეულო. სამშობლო მოჰგავს დაჭრილ მცენარეს, ნაჯახის დარტყმით დაჩეხილს, შეშლილს, მოვემართები ლუდის ბარიდან ნაიარევი ხის ტოტით ხელში.

1976.XII.12–14

თანამედროვე ლიტველი პოეტები = Šiuolaikiniai Lietuvos poetai / Į gruzinų kalbą vertė Meri Šalvašvili. – Tbilisi: Merani, 1992. – P. 81–92.
http://www.e-books.com.mk/01poetry/braziunas/01

Vladas Braziūnas

* * *


Mendelsonas priemiesčio aludėj baisiai vienas, vienas prieš visus toj duobėj kaip ašara, kaip liūdnas atminimas mėnesio, per mus ir per tavo kaktą slenka žaibas taip per smilkinį, apie vaikus tu galvoji, pirmas buvo vaikas į tave kaip lašas panašus apie mirtį, apie tai, ko niekas tau nei man negali pasakyt seną kirtį atmeni pro miegą pilnatis ant stogo, pilnatis krito Lenkija, drebėjo šunes skilinėjo Viešpaties kalnai ir viršūnės buvo ne viršūnės tik suakmenėję vandenai Dieve, gerti, neškite ąsotį plauk nuoga atmetusi kasas ir ant mano kelių išraudoki mano atgailas ir netiesas aš galvoju, kad geriau nebūti su tavim, kai tu tokia šviesi plauk nuoga per Jūrą, per rugpjūtį ir nebūk, kol dar esi... esi? šioj prekyvietėj parduoda paukštį visą gyvį, skečiantį sparnus čia apinasriai, bezmėnai, šaukštai čia alus, verčiau tegu alus šičia žąsys perka riebų ožį ponios antys godisi taukų Viešpatie, koks baltas tavo grožis tarp lelijų ir ant vandenų Viešpatie, neleisk lengvai numirti apkabinus, kas toli toli vieną kirtį, paskutinį kirtį nulaužtoj tėvynės obely tekinas per sodą senas vaikas svetimas namuos, kada, kada išsvyruosi iš aludės tvaiko su randuota obelies lazda

1976.XII.12–14

Braziūnas, Vladas. Slenka žaibas: eilėraščiai. – Vilnius: Vaga, 1983. – P. 6–7;
Poezijos pavasaris 2004 / Sudarytojas Rimantas Kmita. – Vilnius: Vaga, 2004. – P. 182.