Сяргей Прылуцкі
Арфэй
“Ты, цемра, што мяне радзіла...”
Р. М. Рыльке
Як і заўжды, на Варшаўскім мосьце выходзіш з машыны.
Сапсаваны, сапселы канвэер мытні, сябры, знаёмцы...
Цыгарэта за цыгарэтай зь відам на рэчку, вышкі,
на зьмяінае тулава чэргаў, ярмарку жарсьцяў.
Гэта былі няўяўныя зборышчы душ,
якія кружлялі каля шапікаў з дрэнным фастфудам
і ўзіраліся скрозь туман у адным кірунку.
Цямнела вада за ўзбочынай. Больш не было нічога.
Хіба што зарасьнікі й прывідныя лясы.
Мост над вірамі, шэрае люстра неба.
А ўдалечы – між аўто, людзей, прасталытак –
быццам планкі бар’ераў на стадыёне,
віднеліся абрысы шлагбаўмаў.
Ноч, ледзьве ня раніца; дрымота й чаканьне гадо
ў бурлівым варыве моў, дыялектаў і рас:
скрыні з карэйцамі, партыя сьвежых лаосцаў.
А вось і ён, твой дзяжурны зьмены, мытнік гэрмэс:
“ваш квіток”, “кіруйце на трэці шэраг”, “калі ласка, пашпарт”.
Свае абавязкі выконваў, як і належыць:
пакуль душу маю разьвярэджваў позіркам, тут жа
спрактыкавана абшукваў аўто.
Нават потым (па ўсім) трывога, нібы сабака,
не адставала і бегла заўсёды побач.
Але большасьць – тутэйшыя: дзядзька са століну, цётка
зь відамлі, два маладзёны з чарнаўчыц, нібы цытаты
з адной і той самай кнігі. Сьвітанак і кава з хатдогам.
Мэтамарфозы лёсаў чаруюць вока.
Вось ты і маеш тую нібыта-свабоду,
што блукае па венах і падвышае ціск.
Знэрваваным арфэем ганяеш да беластоку,
а твая эўрыдыка – палонная ў царстве айчыны.
Пад нагамі ніякае глебы – яе й не было ніколі.
“Гэткім гандлем ты мецьмеш свой мінімум”, – кажа пагодак,
выхаванец хіп-хопу, свабоднага сэксу й бясчасься.
Што ж, і ў гэтым схаваныя пэўныя праўда і шчырасьць.
Бо яго заяблі, давялі да апошняе рысы
іхні мэнтарскі тон, засьцярогі, іхнія будатрады,
іхні цёплы куток з геранямі, сном і гарбаткай.
Атрымаўшы патрэбны штамп, зьнікаеш за даляглядам:
са сваімі сумнівамі, верай, каханьнем, жыцьцёвай мэтай.
Калі ты малады – кайфуеш з уласнай няведы.
Аднак і ў яе, як і ў візы, аднойчы сканчаецца тэрмін.
І тады дзяжурны гэрмэс спыняе і кажа, наўпрост у вочы,
абыякава й патрабавальна: “Вяртайся”.
І ты едзеш назад, каб неяк уладкавацца
качагарам у штольні аіду, пад бок да сваёй каханай.
Таму колы аўто пажыраюць кавалкі зваротнага шляху
няўпэўнена, мякка й цярпліва.