сьвятое трымценьне зірнуць не давала назад
на вусны, дзе ў вусьцішным часе танула дарога
на словы, якія блукалі й вялі наўздагад
няісных у сьвеце дзяцей, нежывога старога
на дне таямніцы, дзе з даўніх часоў ні душы
ляжала вялікая ноч, але хто і калі яе зьведаў?
ты чуеш, бярвёны ў капліцы сьпяваюць на мшы
бабуля жагнаецца ў кухні, працуе атрад караедаў
дагэтуль у тоўшчы зямлі, але гэты алей
але гэты сыр і плады, гэты хлеб наш надзённы
злачыннае тое віно, пахаванае як найдалей
тады яшчэ дыхала ліпкай крывёю чырвонай
сыходзіла ў пушчы здабыць у крыніцах агню
што кроў ачышчае багам, дыстылюючы ў чыстае крэда
ён нас паяднае бядою, якой не спыню
і белаю стане душа, як у страўніках крэйда
павук-папрадуха, пляцеш павуту сваіх кос
зь нявіннага цела, сатлелага цела багіні
сем тыдняў дажджу праліліся зь дзявятых нябёс
і кожны прыкуты да студні ад смагі загіне
туманіцца неба й сьціхае жыцьцё на зямлі
сьціскаецца горла і ногі нам путае страхам
я бачыў, асела магіла – і ўсе, што сышлі
празь сьцятыя вусны, празь века труны, праз засохлую гліну,
праз студню, набітую прахам
карэньнем растуць і ў вянкі заплятаюць, што ёсьць
грызуць камяні і заходзяць у брамы бяз стуку
так веды, старыя як ветах, нам ціснуць на грудзі, ламаючы косьць
і цераз лазейку граху выпаўзае сястра іх гадзюка
так хіліць уніз, да зямлі, ад празьмернасьці сіл
і не дакрануцца да слова, што зробіцца справай
сем раз па сем тыдняў дажджу зарадзіў небасхіл
дзявятая неба, дзе сохнуць нічыйныя травы
Poezijos kalbos kraštovaizdžiai = Sprachlandschaften der Poesie = Абсягi паэзii / European Borderlands. – Vilnius–Minsk: European Borderlands, 2009. – P. 28;
Літаратурная Беларусь. – 2015. – 24 красавіка. – P. 12. – Prieiga internetu (žiūrėta 2015.V.9): http://www.lit-bel.org/assets/files/litbiel_2015_4.pdf.