Vladas Braziūnas

Tylko przyszłaś, spytałaś mamy, czy jestem, i sen się skończył. Tak kończą się sny poniewczasie, spotkania i życia, ciągle mijające się przy jednym pytaniu, bo mamy już nie ma, mnie jest coraz mniej i odpowiedź wiadoma. A mama dopytuje się wciąż, co za jedna tu przyszła, peszę się zawsze, czerwienię i budzę, świat kręci się wokół swej osi – drobnej figurki na końcu korytarza, która wciąż jeszcze widzi mnie poprzez odbicie na szybie: piszę podczas geometrii pierwszy wiersz dla ciebie, na szarym tle jesieni serce podskakuje radośnie, cztery i pół strofy samych banałów, a tak bolą, że oddałbym wszystko za miłą, za królewnę z marzenia, nie zdążyłem powiedzieć ni słowa, choć widywałem tylekroć, dzień jak gdyby przytłaczał, a lekcje się ciągną wiekami, i wieczny alarm bojowy: schrony zamknięte na klucz.