Vertė / Translated by / Traduit par Meri Šalvašvili
დ. გურამიშვილის 15. ნანას
ჩვენი მარადი გიდი ხარ, ნანა,
ეტრუსკთა ღმერთის გქვია სახელი,
ერთიანობამ განგვკურნა, გვიხსნა,
სული გვიბოძა ხორცად და სისხლად.
და ვძლიეთ სურვილს ვით დარდს – გამხელილს.
ნუ დავუჩოქებთ სიკვდილს ნურასდროს,
თავს ვილნიუსის ზეცა დამყურებს,
კვლავ თავს დავუხრი დღეებს უავდროს,
მთებს ისევ შვენით ელვის საყურე...
კახეთში ისევ დგას ძველი ციხე,
გარდასულ წელთა გვიყვება ამბავს,
ძველ საიდუმლოს – ბრძოლების გვიმხელს,
სანთელი იწვის და თვალებს ნაბავს.
შენი ღმერთი კი ღვინის თასებით
კვლავ დაიჩოქებს საკურთხეველთან,
და სული ერთურთს ვით ემსგავსება,
ამაყად მოდის ჯიში ივერთა.
ჩემს ლირიკოს ღმერთს ვიენაჟინდისს
სურს განადიდოს სამშობლო შენი,
სვიის ტოტებით (შევფიცავ სინდისს)
გლოცავ კრინჩინში და ცრემლი მშვენის,
დილის ნამს გემო უკვე გავუგე,
მშვიდი ღიმილით შენს ვაჟას ვუსმენ
მთებს კახეთისას კარებს გავუღებ,
ფოთლების წყებას დავიფენ გულზე.
ნანა – ქალღმერთის გქვია სახელი
გზაჯვარედინზე ფიქრი ერთდება,
– აქ, ჩემს თბილისში უკვე გათენდა,
შენს ვილნიუსში – ახლა თენდება.