Vladas Braziūnas

w tamtym życiu byłem koniem służyłem jako rumak, na pogrzebie we wczesnym średniowieczu zamęczyli mnie w turnieju Prusowie, jeszcze żywego w jamę kładli mnie brzuchem do ziemi, przednie nogi podkulone, przyciśnięte mostkiem, trach jeden po drugim pękały kręgi szyjne, oczy zwrócone na zachód, tam, gdzie za morzem żyją rybojady, wysoko wzniesiony zad w tamtym życiu, kiedy byłem koniem harowałem u Niemca w kopalni w Banskiej Szczawnicy w krecich ciemnościach, oślepłem którejś nocy, czarnej, bez księżyca zabrali mnie do stajni, a potem pomaleńku gdy młody księżyc rósł, nocami wypuszczali na popas, oczyska wciąż szerzej i szerzej się otwierały, przywykły w tamtym życiu, kiedy byłem koniem z Nowogródka do Wilna przywiozłem Mickiewicza później błądziłem po mieście na drewnianych koturnach umierać wszyscy jadą do kochanej ojczyzny, do Vilniusa teraz straszę na Belmoncie czasami w Serejkiszkach na grzbiecie dźwigam policjanta granatowego jak daleki las w tamtym życiu byłem ptakiem – słowikiem w mieście nad Dunajem, pośród wzgórz i wąwozów, lasami upstrzonych, na Litwie leśnej i polnej budziłem ze snu kosiarzy w tamtym życiu, kiedy byłem ptakiem całą noc, tę ostatnią majową, gdy nie chce się ściemnić, całą bratysławską noc, jak wariat toczyłem bój ze wszystkimi ptakami dnia i nocy, i wszystkie pokonałem, lecz o świcie szalona kukułka i tak przyłapała poetę golutkiego grosze w kieszeni, kieszeń w drugim pokoju zostaje tylko miłość, śmierć i rekruci sam sobie teraz wykukasz w tamtym życiu, kiedy byłem poetą zauważyłem, że wszystkie Francuzki, z którymi jadę leżę albo lecę – usypiają mnie, są tak blisko i nie trzeba rozmawiać słowami, rękami, opuszkami gorących palców, kącikami ust, śnię w zamkniętej przestrzeni