Vladas Braziūnas

Lesi Ukraince wsłuchujcie się w tego, który drży przy najmniejszym dźwięku idźcie tuż za nim, bądźcie spokojni i czujni mówiliśmy – a o czym? o przeźroczystym miodzie akacji o cichych godzinach znoju i wypoczynku o miarach, co ciągle nieskończoność dzielą dzielić próbują, ale na nic, bo jak wyłowić morze z kropli lub kranu, ze zroszonego kawałka słoniny z lekkiego wiatru, wietrzyka, a tchnienie – czym da się zmierzyć? może o nim mówiliśmy? czas był już odwilżą czas rozkwitał, śniegiem sypał, długich nie zapowiadał lat, milczał o chorobach smażył konfitury, czytał, tłumaczył wiersze, kości leczyć z gruźlicy jechał do Druskiennik, a sól przywiózł z sobą do Lwowa, sama się skrystalizowała w klasykę sól – w ukochane miasto, podobne do Wilna, z mnóstwem wzgórz i narzeczy, i narodów, co przez miasto płyną każdy sobie, czasem we mgle błądzą, czasem w skwarze żeglują, rozmarzone, kwitną niszczeją, czasem się w żrącą rosę zmieniają, nawet nie rozróżnisz sól to czy ług z pękających odcisków osiadł na moich dziurawych kościach i włosach, w szron się zamienił, romantycznie mówiąc, a tak zwyczajnie – w siwiznę, w narośl na małym palcu, w garb Gabrieli Bitė, więc i tak - w przeźroczysty miód akacji