Vladas Braziūnas

przy stole tym Adam Mickiewicz pije kawę, pali kaljan, puszcza dym przez wodę, wanna jest cała różowa, w niej siedzi Henrikas Radauskas jakby w krzewie róż bałtycki Rusin, zbiera złota i żywego srebra rdzę, rdze będą świadczyć przeciw wam i ogień pożre wasze ciała, do pioruna, teksty pienią się jak wionny szampon wiśniowy słowami o narodzie i o państwie, spójne użycie ukazuje, że nie brak zadawnionych pytań, będziemy prać, obmywać,śpiewać łokciami podpierając stół, młode piwo pieni się już w szklankach, pioruny zaś uderzą w kamień, wód głębiny będą się pienić, kapiący dzwon miedziany, wanny odtłuczony brzeżek, kraj przez Perkuna nawożony, jak zdjęcie, poddane działaniu chemikaliów w oceanie czasu jak mówi Alfonsas Nyka-Niliunas

Kiedy wyszliśmy patrzyłem inny, a teraz wyjdę żeby zaczekać na nas. Wczoraj patrzyłem – chmury umarły, dzisiaj przed słońcem umarł deszcz: śnią błyskawiczne szczupaki z jednej wody do innej – z dni znoszonych ubóstwiony błysk nigdzie. Spojrzenie – w szklanej rzece, z szumiącym wiatrem zachodnim... Zamilcz i przestań szykować się do minionej wojny.

jesteśmy tymi, których poezja przygarnie dzieci, pieski, żuki, poczwarki niesprawiedliwy sądzą, a bezsilni klaszczą po ich dywanach szliśmy bosonodzy dzieci, pieski, żuki, poczwarki dać słodką wolność mięśniom swym które odżyją wyzwolone z sylab poezja z powrotem je przygarnie poezja w nas jest uzbrojona czujemy pod nogami żwir ziemi wszystkich dróg – zaskrzypi i nie wraca zwycięska, wolna czy zdradzona czujemy, jak się zamieniamy w żwir a po nim nowi idą bosonodzy dzieci, pieski i wściekli są na nas a poezja się w nich uzbraja

mokry zarost wierzbowy na zakręcie z lewa ach cały w łzach skąpany męski łokciu już nie przytulaj, kogo łza odtrąci a wczep się w mokrą duszę drzewa ach kwiaty nucą dwuwargowe toczyłaś się, biedronko, rowkiem piersi niemego ciała kroplo smakowita czerwona kropko, bez skrzydeł, bez pieśni i bez warg moich, poleć i zapytaj czy niebo ześle nam pogodę

Tylko przyszłaś, spytałaś mamy, czy jestem, i sen się skończył. Tak kończą się sny poniewczasie, spotkania i życia, ciągle mijające się przy jednym pytaniu, bo mamy już nie ma, mnie jest coraz mniej i odpowiedź wiadoma. A mama dopytuje się wciąż, co za jedna tu przyszła, peszę się zawsze, czerwienię i budzę, świat kręci się wokół swej osi – drobnej figurki na końcu korytarza, która wciąż jeszcze widzi mnie poprzez odbicie na szybie: piszę podczas geometrii pierwszy wiersz dla ciebie, na szarym tle jesieni serce podskakuje radośnie, cztery i pół strofy samych banałów, a tak bolą, że oddałbym wszystko za miłą, za królewnę z marzenia, nie zdążyłem powiedzieć ni słowa, choć widywałem tylekroć, dzień jak gdyby przytłaczał, a lekcje się ciągną wiekami, i wieczny alarm bojowy: schrony zamknięte na klucz.