Vladas Braziūnas

“...добрі часи погані часи -- вони залишали шанс”, Сяргей Жадан Шчасьлівай дарогі –кажаш ім – знойдземся як і матаеш назад касэту вулічнага юнацтва дзе бязладны гоп-стоп у раёнах горкіх на смак дворыкі крамаў сны малалетніх лярваў сьляпое РБ дзевяностых амнэзія нэрваў Цяпер ужо звыклымі сталі бунты падлеткаў аўганская шмаль нянавісьць уцёкі з дому засталіся трывогі твае палахлівыя сьведкі страх прыхаваны пад скурай разборкі урыўкі фраз старая факін мараль што скарысталася з нас Школа нам не дала анічога набор алоўкаў форма паёк пара дзяжурных ведаў сынтэз нагляднай батанікі й фізпадрыхтоўкі прэла за шыбамі сонца й шалела ртуць у венах цнатлівых ад піянэрскага “Будзь...” Сэрцы пустыя нібыта прылаўкі сяльмагаў дзеці прамзон і вялікіх пустых стадыёнаў толькі і ёсьць у вачох што наіўная прага стаць футбалістам банкірам ці лоўцам сноў зрабіўся грубейшым твой слоўнік душа – пагатоў Ад каханьня цяпер толькі дзьве пустыя абгорткі барацьба ў душы ўвайшла ў стадыю зацяжное на перапынках смакуючы формы порнаакторкі пераходзіў зь дзеўкі на дзеўку з клясу ў кляс твой пратэстанцкі Бог багоміў джаз Зірні твае раўнагодкі ўжо заскокваюць у цягнічок і матляюць рукамі – давай не тушуйся пацан але ўгледзецца лепей – табе ў цалкам іншы бок на вакзальнай лаўцы парамі сьпяць галубы ўсё што робіш робіш інтуітыўна - абы Бо гатовы жыцьцёвы плян грашыць сафізмам маўляў чарапахі хутчэй сягаюць вяршыняў маўляў у ахілаў адны панты і харызма і ў пятках душа падпішы пане фаўсьце кантракцік: садок вэнэу галімая праца раптоўны інфаркцік Ці пра гэта чытаў ты ў мастацкай літаратуры але розум хутчэй шануе законы джунгляў за сьцяною бухае твой пралетарскі гуру у надвор’і нязьменны прагноз: сьпёка й залевы у позе лотаці тупа сядзіш пад дрэвам Ападае лістота з сакуры то бок зь вішні атрымаўшы грын-карту сябры адлятаюць у вырай мо чарговы тэракт рыхтуе алаг-усявышні і таму мо ў апошні раз патэлефануй дамоў усё нармальна мама нармальна шоў маст гоў он

а дэманы пісьмёнаў усё тыя ж як сын Міндоўга, з Грэцыі, і сон ніяк ня хоча да мяне вяртацца што праваслаўны – значыць то, што значыць а што манах – няма, чаго няма як хлопчык-служка слухае суквецьці я чую жоўтых прыцемкаў жніво сьвятла сьвятыя кроплі на іржышчы ня едзе сын і дэманы ўсё тыя ж чуйнуй і чуй – відзежыцца дарога атраду цераз мора-акіян ой рана з паходу ліхая прыгода на белае цела расою зьляцела ўся чырвань заходу

словы дадзеныя балтам нібы латнікі з малітвай каранямі пад асфальтам шлях накрэсьляць па зямлі твой выбухныя быццам бомбы ў ночы чуюцца чужой калі б мог іх піў нагбом бы за латыскаю мяжой мкнуў бы ў неба склон кульгавы вінавальны безь віны й даўгавечнаю Даўгавай разгайдаў званы Дзьвіны родны творны жыцьцядайны ўсе выбалтывают тайны бы вяслуючы на роўных у балтыйскіх чорных чоўнах

час гадзіньнікаў рушыць бяз мэты хто навосьлеп ім будзе сустрэты? абмінаючы хібы, ступае яго крокаў чароўнасьць сьляпая не стрымаць, хоць ня ведае колаў на яго камяні схіліш голаў: будзе Нёман гучаць яго тонам гэты гоман ласкавы за што нам? гэту сонцам каваную зброю ці да Грунвальду несьці герою? ці пачуем праз бой і вясельле як на схілах расьце пустазельле? ціха-ціха сьвітанак агорне чары з памяці здыме, відушчы: – доўга-доўга іграцьме на горне гучны-гучны адгук яго ў пушчы

як толькі прыйдзе гэты сон забыты скрываўлены нібыта ўсплёск нябыту зімовы дыптых сьнегу і гіля і выплакаўшы сьцішаную вусьціш праклён дабраславеньня ў сьвет адпусьціш рука абдыме й высахне пасьля гудзеньне ў галаве і словы, словы а ў небе колер коціцца гілёвы мы нічые, не асуджайце нас і рана, рана, Госпадзе, як рана бы выбух тагасьветнага туману нас з галавою накрывае час як за лязо хапаесься за сон ты і згадкамі фарбуеш гарызонты ды занядбаўшы не ўратуеш зноў яны лятуць у кніжны вырай нібы з птушынай асавелае сядзібы нянашых дзён і нашых ночных сноў