Vladas Braziūnas

Nie przychodzę ani przyjeżdżam, mogę tylko zajechać, a ja w Poswolu, gdy bywało mi strasznie dobrze lub bardzo źle, miałem dokąd pójść, te wszystkie miejsca, które teraz żyją w moich wierszach, te wszystkie słowa, które żyją wciąż, nie mogą znaleźć swoich rzeczy, przychodzę ze słowami, rzeczy nie czekają na nie, nie rozpoznają, na podwórku naszego domu nie tylko pies, ludzie również podejrzliwi, chodzę, może zamierzam okraść, odebrać ich najdroższy skarb, zieleń posadzonej przez ojca jabłoni, przeze mnie wydeptaną ścieżkę i tę, która prowadzi do drwalni umarłych, ich przyszłe wspomnienie prowadzące do kresu nieżycia, jedyne miejsce, dokąd można przyjść.

KAMIEŃ bez ojca rośnie bez nóg wody pędzą latają chmury bezskrzydlate po gałęziach czerwonego dębu pod nimi piosnkę starą ogień Dzuków dziewięciorogi jeleń nieci gdy tą głęboką rzeką płynę podnoszę kamień ten ode dna piję tę pamięć i ten ogień przypomnieć sobie nie potrafię

ach a ja gdybym codziennie oglądał białą brodę Basanavičiusa nad swoim biurkiem jak Peter Baruona widzi na polach, gdzie tylko kosić i kosić oddalić wschody i zachody sutartines śpiewać po tamtej stronie Niemenka, a po tej – lyguo byśmy dorównali sobie – nie lękom byśmy odrzucili ryzyko, granicę do której jeszcze można marzyć ach lekiem dla mnie jest skaistā Rīga!

a kule – przez głowę mądrą, przez serce śmiertelne igieł koszyczek – zamieniają się w żmije, węgle a pasierbica w lesie twoim bawi się w chowanego z niedźwiedziem gdzie są jej głupi obrońcy z dobrymi sercami? – jak nitka przez ucho przez Asveję mknie nasza łódź a twoje włosy, twoje błyszczące strugi złociste czyżbyś oślepła? – wpadamy w ciemniejącą Santokę wszystkie warianty nieścisłe, od prawdy dalekie z książek czerpane, – a kto zaś tego wieczoru dotyka ten błyszczy jak twoje włosy złociste we śnie tym dziwnym delikatnymi przysypane igłami

przy stole tym Adam Mickiewicz pije kawę, pali kaljan, puszcza dym przez wodę, wanna jest cała różowa, w niej siedzi Henrikas Radauskas jakby w krzewie róż bałtycki Rusin, zbiera złota i żywego srebra rdzę, rdze będą świadczyć przeciw wam i ogień pożre wasze ciała, do pioruna, teksty pienią się jak wionny szampon wiśniowy słowami o narodzie i o państwie, spójne użycie ukazuje, że nie brak zadawnionych pytań, będziemy prać, obmywać,śpiewać łokciami podpierając stół, młode piwo pieni się już w szklankach, pioruny zaś uderzą w kamień, wód głębiny będą się pienić, kapiący dzwon miedziany, wanny odtłuczony brzeżek, kraj przez Perkuna nawożony, jak zdjęcie, poddane działaniu chemikaliów w oceanie czasu jak mówi Alfonsas Nyka-Niliunas

Kiedy wyszliśmy patrzyłem inny, a teraz wyjdę żeby zaczekać na nas. Wczoraj patrzyłem – chmury umarły, dzisiaj przed słońcem umarł deszcz: śnią błyskawiczne szczupaki z jednej wody do innej – z dni znoszonych ubóstwiony błysk nigdzie. Spojrzenie – w szklanej rzece, z szumiącym wiatrem zachodnim... Zamilcz i przestań szykować się do minionej wojny.

jesteśmy tymi, których poezja przygarnie dzieci, pieski, żuki, poczwarki niesprawiedliwy sądzą, a bezsilni klaszczą po ich dywanach szliśmy bosonodzy dzieci, pieski, żuki, poczwarki dać słodką wolność mięśniom swym które odżyją wyzwolone z sylab poezja z powrotem je przygarnie poezja w nas jest uzbrojona czujemy pod nogami żwir ziemi wszystkich dróg – zaskrzypi i nie wraca zwycięska, wolna czy zdradzona czujemy, jak się zamieniamy w żwir a po nim nowi idą bosonodzy dzieci, pieski i wściekli są na nas a poezja się w nich uzbraja

mokry zarost wierzbowy na zakręcie z lewa ach cały w łzach skąpany męski łokciu już nie przytulaj, kogo łza odtrąci a wczep się w mokrą duszę drzewa ach kwiaty nucą dwuwargowe toczyłaś się, biedronko, rowkiem piersi niemego ciała kroplo smakowita czerwona kropko, bez skrzydeł, bez pieśni i bez warg moich, poleć i zapytaj czy niebo ześle nam pogodę

Tylko przyszłaś, spytałaś mamy, czy jestem, i sen się skończył. Tak kończą się sny poniewczasie, spotkania i życia, ciągle mijające się przy jednym pytaniu, bo mamy już nie ma, mnie jest coraz mniej i odpowiedź wiadoma. A mama dopytuje się wciąż, co za jedna tu przyszła, peszę się zawsze, czerwienię i budzę, świat kręci się wokół swej osi – drobnej figurki na końcu korytarza, która wciąż jeszcze widzi mnie poprzez odbicie na szybie: piszę podczas geometrii pierwszy wiersz dla ciebie, na szarym tle jesieni serce podskakuje radośnie, cztery i pół strofy samych banałów, a tak bolą, że oddałbym wszystko za miłą, za królewnę z marzenia, nie zdążyłem powiedzieć ni słowa, choć widywałem tylekroć, dzień jak gdyby przytłaczał, a lekcje się ciągną wiekami, i wieczny alarm bojowy: schrony zamknięte na klucz.